Welkom bij het #SFYNkijkje! De blog waarin alle ins en outs van de SFYN Academie 2024 langskomen. Een uniek kijkje in het dagboek van een deelnemer: met welke blik bekijkt hij/zij/die de Academie? Welke vragen werden er beantwoord en welke bleven er juist hangen? Wat werd er verteld, waar gingen we op bezoek, en nog belangrijker, wat werd er gegeten?! Hier lees je alweer het laatste SFYNkijkje van deelnemer Marije, waarin ze terugblikt op het afgelopen halfjaar.

Is je interesse gewekt voor de volgende editie van de Academie? Laat je gegevens achter op dit formulier, dan sturen we je een berichtje wanneer de aanmeldingen weer openen. Veel leesplezier!

‍

Slotdag SFYN Academie 2024

Amsterdam, 15 juni 2024

Tekst: Marije Dunning

Beeld: Studio Pur Sang

‍

Drie weken geleden hadden we ons laatste weekend op camping De Delflandhoeve. Over het kampvuur vlogen vragen als ‘Hoe kijk jij terug? 'Wat zijn jouw grootste inzichten geweest?’ En waar je na de gemiddelde scholing echt wel iets hebt behaald - na rijles haal je je rijbewijs en na een boekhoudcursus ben je beter in boekhouden - kan je na de SFYN Academie blijkbaar vooral goed vragend om je heen kijken. 

‍

Uit deze gesprekken bleek dat de SFYN een plek was...

waar zeker weten plaats maakte voor twijfel

waar de sterke mening op zoek ging naar nuance

en waar antwoorden plaats maakten voor nog meer vragen

‍

Over een systeem dat staat voor grote vragen:

Hoe voeden we de groeiende wereldbevolking? 

Wat is de juiste balans tussen landbouw en natuur? 

Wie is aan zet?

‍

En dan, die allermeest gestelde vraag der vragen, Wie Ben Je Wat Doe Je?!

‍

Ogenschijnlijk eenvoudig als hij is, wordt de vraag binnen een mum van tijd beantwoord. Doortje van Unilever die zich meestal wel iets afvroeg, Daan van de eiwittransitie die vaak een kritische vraag wist te stellen. En iets van een adviseur van verschillende overheden. Maar wat je dan precies doet, dat weet volgens mij nog steeds niemand.

‍

Toch kan die ogenschijnlijk makkelijke vraag ook een grote vraag zijn. Het was precies een jaar geleden op precies diezelfde Delflandhoeve dat deze vraag mij bezig hield. Op zoek naar focus. Na de coronacrisis liet ik mijn contentbureau en de Kookhoek achter. Maar wie was ik nu dan nog? Ondernemer, creatief strateeg? En ben ik nog die kinderkookboekenmaker? En wat dóe ik?

‍

En op precies diezelfde Delflandhoeve kreeg ik precies een jaar geleden een gepassioneerd gesprek over voedsel, wat me deed inzien dat ik dit onderwerp miste. Terwijl ik het een van de mooiste onderwerpen vind om over te praten en om mee te werken. Daar kwam de tip van oud SFYN’er Sem: “Ga de SFYN Academie doen, dan leer je echt alles over het voedselsysteem!“ Wat waarschijnlijk niet helemaal zijn letterlijke woorden waren - begrijp ik nu.

‍

Met veel honger naar kennis begon ik aan de Academie. Op zoek naar antwoorden. Little did I know. Want toen begon het: Themadag 1. Meteen een bezoek aan - niet de minste speler in het systeem - Vion. Uit mijn aantekeningen haal ik:

‍

‍3000 varkens per dag.

Humaan geslacht, hoor.

Dit is gewoon de beste manier.

Nou, de consument vraagt ernaar.

En wij, wij moeten toch de wereld voeden!

‍

Meteen werden we met onze neus op de feiten gedrukt. Hoe er “Lang zal ze leven” werd gezongen voor een jarige in de groep, terwijl er aan de andere kant van de muur levende wezens aan de lopende band hun volgende verjaardag niet meer zouden halen. Hoe er tegelijkertijd toch ook vol passie over het product werd gesproken. En hoe de broodjes ham tijdens de lunch bleven liggen.

‍

En zo begon de reis in de keten, tegelijkertijd met de achtbaan aan vragen en verwonderingen in mijn hoofd. Als humaan betekent ‘mensgericht, goed voor de mens’. Wat is er dan humaan te noemen aan een slachtwijze? Wat is er humaan aan een systeem waar niet iedereen van kan eten? Omdat mensen het niet kunnen betalen, omdat het niet beschikbaar is, of omdat het wordt weggekaapt door rijkere landen.

‍

En dan is er nog die andere vraag. De grote vraag waar erg veel naar verwezen wordt. Namelijk, De Vraag van de Consument. Want naast dat de Academie een reis was door het voedselsysteem, was het ook een reis langs een aantal consumentenwijzers. En dan bedoel ik niet plekken als de Keuringsdienst. Maar het verbaasde me hoeveel partijen wijzen naar De Vraag van Consument. Deze partijen doen wat ze al deden, omdat de consument het nou eenmaal wil. 

‍

En goed, naast creatief strateeg, ben ik zelf elke dag ook consument. En wat weet die consument? Eigenlijk veel te weinig. Is De Vraag van de Consument dan een grote kracht waar je geen invloed op hebt? Of zou het tóch kunnen? 

‍

Ironisch genoeg belandde ik tijdens de reis in een potje Code Names. En zelfs daar wist team corporate te zegevieren. En kunnen we het hen kwalijk nemen? Zij zijn ondertussen toch ook mens en consument?

‍

Kortom, ik sta hier nu met een hoofd vol vragen maar ook met een grote portie goede zin. Het mooiste vind ik dat we een half jaar lang met veel plekken in de keten hebben mogen spreken. Waardoor afstanden niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk zijn afgelegd. Waarbij ruimte ontstond voor begrip - wat mij laat zien hoe waardevol een kijkje in de keten voor iedereen zou kunnen zijn.

‍

Ik heb genoten van de reflecterende gesprekken met Academie-genoten in de auto, van al het lekkere eten en van al deze fanatieke foodies aan het stoelendansen. En ik kijk uit naar meer inzichten in de keten, naar meer kennis over de keten en naar de stoelendans die ongetwijfeld voor ons staat. Naar andere banen, bedrijven of nieuwe ondernemingen. En hopelijk weet iedereen hetzelfde fanatisme vast te houden, zonder ontmoedigd te worden door de aangebrachte nuance. 

‍

Ohja, en als je het me nu zou vragen. Ik ben dus Marije - en ik heb veel zin om de verhalen uit de keten te vertellen.